Բաց նամակ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանին,ՀՀ ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանին, Մարդու իրավունքների պաշտպաններին, լրատվամիջոցներին
Ցանկանում եմ իմ այս բաց նամակով դիմել Ձեր և հանրության օգնությանը, քանի որ բոլոր իրավական դռները փակվում են իմ առաջ: Հայցելով պաշտոնական այրերի մարդկային վերաբերմունքը` թակել եմ բոլոր իրավական դռները, սակայն որևէ տեղից առ այսօր չեմ ստացել որևէ օգնության նշույլ անգամ: Ավելին, ստիպված բաց նամակով դիմում եմ Ձեզ և հանրությանը, քանի որ նախօրեին` 25.02.2014թ., հանդիպել եմ ԴԱՀԿ աշխատակից Պ. Հովհաննիսյանին, տեղեկացրել եմ, որ վտարման մասին կատարողական թերթ եմ ստացել 20.02.2014թ., որն իմ ընտանիքի համար դաժան անակնկալ էր, և խնդրել եմ որոշ ժամանակ տրամադրել ինձ և իմ ընտանիքին` ինչ-որ մի անկյուն գտնելու համար:
Վերջինս, սակայն, ինձ և իմ ընտանիքին (որը բաղկացած է 4 հոգուց. տատիկս` 75 տարեկան, վատառողջ մայրս և քույրս) ցինիկաբար տվեց 24 ժամ ժամանակ` տարածքն ազատելու համար, որը մեր միակ կացարանն է և ապրուստի միջոցը: Նրա վրա չազդեց նույնիսկ ՀՀ Ոստիկանությանը` մեր նկատմամբ կատարված հանցագործության` խարդախության և վաշխառության մասին իմ տված հաղորդման կտրոնը:
Հարգելի խմբագրություն, այս բաց նամակս ուղարկում եմ Ձեզ, քանի որ Ձեր թերթի` 2014թ. հունվարի 23-24-ին, թիվ 4 (1046) համարում կարդացել եմ «Օգնեք վերադարձնել մեր տունը» վերնագրով հոդվածը, որում քաղաքացին ահազանգում էր ՀՀ քաղավիացիայի վարչության նախկին պետ Հովհաննես Երիցյանի «վաշխառուական գործելակերպի» մասին, որի զոհն է դարձել նամակագիր քաղաքացու ընտանիքը: Իմ և մեր ընտանիքի հետ կատարվածի դեպքում էլ նույն գործող անձինք են:
Նրանք են` Քաղավիացիայի վարչության նախկին պետ Հովհաննես Երիցյանը, Փաստաբանների պալատի փաստաբան Արտավազդ Այվազյանը (համատեղության կարգով` վաշխառու), ինչպես նաև` Հովհաննես Երիցյանի միջնորդներ Վահե Վարդանյանը և Արտակ Մարտիրոսյանը: Տարիներ ի վեր Հովհաննես Երիցյանը և Արտավազդ Այվազյանը փափուկ բարձ են դրել իմ գլխի տակ, որպեսզի ես չդիմեմ իրավապահ մարմիններին, քանի որ նման մտադրություն ունեցել եմ վաղուց: Նրանք մշտապես ասել են, որ մեր տարածքի հետ կապված նրանց բոլոր գործարքները կրում են ձևական բնույթ և որևէ իրավական հետևանք չեն կարող առաջացնել:
Բոլոր այն պարագաներում, երբ չեմ կարողացել տվյալ ամսվա ահռելի տոկոսագումարը վճարել, նրանք ինձ ահաբեկել են` սպառնալով իմ ընտանիքի անդամների կյանքին: Ցիտում եմ Հովհաննես Երիցյանի խոսքերը. «Ես գեներալ եմ, զենքը մոտս է, որ գյուլլեմ էլ` ինձ ոչ մեկ չի կարա բռնի, ես ինչքան գետնի վրա եմ` երեք էդքան էլ գետնի տակն եմ»: Ցանկանում եմ նշել, որ մեր ընտանիքում տղամարդ չկա, 4 կանայք են, և ես նշյալ մարդկանց ծուղակն եմ ընկել 23 տարեկան հասակում, վախեցել եմ իմ և իմ ընտանիքի կյանքի համար և չեմ դիմել որևէ վճռորոշ քայլի, սակայն այսօր հասկանում եմ, որ վերջիններիս կողմից միակ տուժածը չեմ և ինձ ահաբեկելով և համոզելով` վերջիններս իմ մեջքի հետևում կարողացել են դատարանների միջոցով, իրենց կապերն օգտագործելով, կայացնել մեր ընտանիքի վտարման դատական ակտ:
Այս հանցախումբը տոկոսով գումարներ է տալիս մարդկանց, այնուհետև նրանց գցում ծուղակը և զավթում մարդկանց ունեցվածքը:
Համառոտ նկարագրեմ ողջ պատմությունը: Ես Քրիստինե և Աշխեն Վարդանյաններից 2009թ. վերցրել եմ 16000 ԱՄՆ դոլար սեփական բիզնեսիս համար` ամսական 5 տոկոսով և 10 տոկոս միջնորդավճարով: Անմիջապես հաջորդ ամսվանից պահանջեցին ամբողջ գումարը հետ վերադարձնել: Սակայն ես պատրաստ չէի այդ գումարը հետ վերադարձնել: Վարդանյանները, որպես «լավություն», ասացին, որ եթե չտամ գումարը` կդառնա ամսական 20 տոկոս:
Այդպիսով այդ գումարը շատ կարճ ժամանակում դարձավ 60000 դոլար: Քանի որ օր օրի աճում էր գումարը, ես չէի հասցնում տոկոսները վճարել, ստիպված խնդրեցի մորս` իրեն սեփականության իրավունքով պատկանող անշարժ գույքը գրավադրի անհատի մոտ:
Ծանոթներիցս իմացա ոմն Գևորգի մասին, որը զբաղվում էր տոկոսով գումարներ տալու միջնորդությամբ. նա ծանոթացրեց ոմն Սարգիսի հետ (իբր գումարը Սարգիսինն է) և ասաց, որ պետք է գույքը գրավադրվի Սարգիսի բարեկամ Անուշի անունով: Նոտարում հայտնի դարձավ, որ որպես գումարի երաշխիք` պետք է ոչ թե գրավադնենք գույքը, այլ առք ու վաճառք պետք է ձևակերպենք նրա անունով: 23.04.2010թ. Աբովյան 38 1/9 հասցեում գտնվող մեր տարածքն առուվաճառք ձևակերպեցինք Անուշ Գրիգորյանի անունով` ստանալով 68000 ԱՄՆ դոլար, նրանք այդ գումարից 10 տոկոս միջնորդավճար և 6800 ԱՄՆ դոլար և առաջին ամսվա 5 տոկոս 3400 դոլարը վերցրեցին, փաստացի տվեցին 58700 ԱՄՆ դոլար: 29.04.2010թ. տրվել է սեփականության վկայական Անուշ Գրիգորյանի անունով:
Անուշ Գրիգորյանի տոկոսները և մայր գումարը տալու համար դիմեցի Արտակին, որին ճանաչում եմ վերը նշված Վարդանյանների միջոցով, որը նույնպես միջնորդ էր: Նա ինձ ծանոթացրեց Քաղավիացիայի նախկին պետ Հովհաննես Երիցյանի հետ, վերջինս ներկայացավ, որ նա գեներալ է, և, թե շատ պարկեշտ մարդ է: 17.08.2010թ. Անուշ Գրիգորյանը առուվաճառք արեց մեր խանութը Հովհաննես Երիցյանի անունով` ամսական 4 տոկոսով և 10 տոկոս միջնորդավճարով: Հ. Երիցյանը տվեց 100000 ԱՄՆ դոլար, որից պահում արվեց 10000 ԱՄՆ դոլար` որպես միջնորդավճար, և 4000 դոլար` որպես տոկոս: Փաստացի տրվեց 86000 ԱՄՆ դոլար, որից 78200 ԱՄՆ դոլարը տվել եմ Անուշին` որպես 68000 ԱՄՆ դոլար մայր գումար, և 10200 ԱՄՆ դոլար` երեք ամսվա տոկոս: Երեք ամսվա համար վճարել եմ ավելի քան 20.400 ԱՄՆ դոլար` որպես տոկոսներ և միջնորդավճարներ:
Հ. Երիցյանի գումարը և տոկոսները վերադարձնելու համար ոմն Էդիկի, Մառայի և Ռոբերտի միջոցով ծանոթացա Արտավազդ Այվազյանի հետ, որը, հետագայում պարզվեց` փաստաբան է, և նրա հայրը ՀՀ պետական համալսարանի դասախոս Նորիկն է (Չուգուն մականունով): 23.11.2010թ. Հ. Երիցյանը մեր խանութը առքուվաճառք արեց Ա. Այվազյանի անունով: Ա.Այվազյանը մեզ տվեց 123000 ԱՄՆ դոլար, որից պահվեց առաջին ամսվա 5 տոկոսը` 6150 ԱՄՆ դոլար, և 10 տոկոս միջնորդավճար` 12300 ԱՄՆ դոլար: Փաստացի նա մեզ տվեց 104550 ԱՄՆ դոլար: Նշեմ, որ Երիցյանն ինձ ծանոթացրել էր իր սանիկ Վահեի հետ, որպեսզի տոկոսները նրան փոխանցեի: Այժմ Արտավազդ Այվազյանը պահանջում է կամ իրեն տալ 200.000 ԱՄՆ դոլար, կամ ազատենք խանութի տարածքը, որտեղ այսօր ապրում է իմ ընտանիքը: Նշեմ, որ մայրս Հովհաննես Երիցյանին և Արտավազդ Այվազյանին չի ճանաչում, և չի եղել մորս թույլտվությունը, որ Անուշը վաճառի խանութը նրանց:
«168 Ժամ» թերթում զետեղված հոդվածը կարդալուց հետո հասկացել եմ, որ նրանք արհեստավարժ խարդախներ և վաշխառուներ են: Իմանալով ԴԱՀԿ` մեր տարածքից վտարելու մասին կատարողական թերթիկի մասին, զանգահարեցի Հովհաննես Երիցյանին, սակայն նա ինձ հանգստացրեց` ասելով, որ ինքը Հայաստանում չի գտնվում, այդ ամենը ձևական բնույթ է կրում, մեզ անօթևան չի թողնի: Ցանկանում եմ նշել, որ 3 տարի շարունակ նրանց ծուղակում լինելով` վճարել եմ մոտ 200000 ԱՄՆ դոլար տոկոսավճար, որի արդյունքում կորցրել եմ մեր ընտանիքին պատկանող Ա.Արմենակյան 238 տունը` գրավադնելով մեկ այլ վաշխառուի մոտ: Այս պահին ապրում ենք նշված տարածքում, որն էլ մեր ձեռքից տանում են` թողնելով մեզ փողոցում:
Հարգելի պարոն Նախագահ, հարգելի ոստիկանապետ և լրատվամիջոցներ:
Խնդրում եմ օգնել մեզ, որպեսզի մեղավորները ստանան իրենց արժանի պատիժը, և վերջապես արդարությունը հաղթի: Հանցավոր այս խումբն իր գործելաոճով տարիներ շարունակ մարդկանց զրկում է իրենց ունեցվածքից և նետում փողոցները:
Հարգանքներով` ԻԴԱ ՄԵԼԻՔՅԱՆ

Սկզբնաղբյուրը՝http://168.am/2014/02/27/335546.html

Այսօր «168 Ժամ» թերթի խմբագրությունը նամակ է ստացել քաղաքացի Գայանե Բորիսի Թումասյանից, ով ահազանգում է ՀՀ քաղավիացիայի վարչության նախկին պետ Հովհաննես Երիցյանի «վաշխառուական գործելակերպի» մասին, որի զոհն է դարձել իր Profileընտանիքը: Նամակը ներկայացնում ենք ամբողջությամբ:

* * *
Հուսահատությունից ելնելով՝ հանրության դատին եմ հանձնում իմ ընտանիքի հետ տեղի ունեցած անարդարության մասին իրողությունը, ակնկալելով ձեր աջակցությունը մի կնոջ, որը 2007 թ.-ից ի վեր բացել է դառնությունների դուռը, և որի համար փակվել են դատաիրավական և մարդկային խղճի բոլոր դռները:
2007 թ.-ի փետրվարի 18-ին մահացել է 19-ամյա որդիս՝ ժամկետային զինծառայող Էդգար Սամվելյանը: Որդիս ամուսնացած էր և ուրախությամբ սպասում էր իր առաջնեկի ծնվելուն:
2010 թ.-ից առայսօր, ես՝ 82-ամյա սկեսուրս, հարսս, հորը չտեսած երեքամյա թոռս, որն այժմ 6 տարեկան է, դարձել ենք անօթևան և տնավեր՝ շնորհիվ մի խումբ խարդախ և անբարեխիղճ մարդկանց, որոնք մեզնից խլեցին 1994թ.-ից սեփականության իրավունքով մեր ընտանիքին պատկանող տունը:
Այդ հանցախմբի ղեկավարն է ՀՀ «պատվավոր քաղաքացի», ինչպես ինքն է ներկայանում, Հովհաննես Պավելի Երիցյանը: Տղայիս կորստյան վշտից դեռ չսթափված, ելնելով ֆինանսական ծանր վիճակից, ամուսինս 2009թ.-ին Հովհաննես Պավելի Երիցյանից ամսական 10 տոկոսով փոխառության կարգով վերցրել է գումար:
Վերցրած գումարի դիմաց Երիցյանը պարտադրել է ամուսնուս ոչ թե գրավադնել, այլ ձևակերպել անշարժ գույքի առք ու վաճառք իր անունով՝ վստահեցնելով, որ տան առք ու վաճառքը կրում է զուտ ձևական բնույթ:

Ամուսինս, ելնելով վերջինիս պատկառելի տարիքից, արտաքինից և նախկինում նրա զբաղեցրած բարձր պաշտոնից (Քաղավիացիայի պետ), վստահել է, սակայն մտավախություն է հայտնել, որ ես չեմ համաձայնվի տան առուծախին:
Պարոն Երիցյանը վստահեցրել է ամուսնուս, որ ինքը, օգտագործելով իր կապերը, կհաջողացնի ձևակերպել գործարքն առանց իմ համաձայնության՝ նշելով, որ սա իր պրակտիկայում առաջին դեպքը չէ: Հակառակ դեպքում Երիցյանը հրաժարվել է որևէ գումար տրամադրել: Միևնույն ժամանակ, Երիցյանը, որպես իր մշտական գործարքներ կատարող, ներկայացրել է իր սանիկ Վահե Վարդանյանին, որը բազմիցս եղել է մեր տանը, քաջատեղյակ է եղել, որ ես և Լյովան ամուսիններ ենք:
Երիցյանը պարտադրել է ամուսնուս՝ լիազորագիր տալ Վահե Վարդանյանի անունով, որն առանց ավելորդ քաշքշուկի՝ նոտարում կկատարի այս գործարքը՝ առանց իմ տեղեկության և համաձայնության: 2010թ.-ին Երիցյանը, պատճառաբանելով, որ ամուսինս երկու ամիս չի կարողացել վճարել իր կողմից սահմանված տոկոսները, ձմեռվա շեմին վռնդեց մեզ մեր իսկ տնից: Քանի որ այլ օթևան չունեինք, չկարողացանք տարիների ընթացքում մեր քրտինքով ձեռք բերած որևէ գույք վերցնել տնից՝ հատկապես, որ Երիցյանը վստահեցնում էր, որ ինքը ունի բազմաթիվ տներ, այդ տնից չի օգտվելու և, տոկոսները վերադարձնելուց հետո, մենք կվերադառնանք մեր օջախ:
Հասկանալով, որ խախտվել է իմ սեփականության իրավունքը՝ թե տան, թե նրանում գտնվող գույքի նկատմամբ, դիմել եմ Արմավիրի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարան, որտեղ կայացվեց մի ակնհայտ անհիմն և անմարդկային վճիռ, որի շնորհիվ առայսօր մենք մնացինք անօթևան, իսկ վաշխառու Երիցյանը՝ անպատժելի:
Հետագայում ՀՀ վերաքննիչ դատարանը բեկանեց այդ վճիռը: Սակայն 2013 թ. դեկտեմբերի 5-ին Արմավիրի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանը կրկնեց իր վճիռը: Այս վճռով կրկին խախտվեցին իմ՝ որպես որդի կորցրած մոր, կնոջ և ՀՀ քաղաքացու սահմանադրական իրավունքը:
Իր վաշխառուական գործելակերպը քողարկելու նպատակով՝ Երիցյանը տոկոսով տրված գումարի հետ վերադարձման և տոկոսների վճարման երաշխիքի ապահովման պատրվակով ամեն անգամ կնքել է առուվաճառքի պայմանագիր, որով՝ ինձ և այլ ինձ նման տուժած քաղաքացիներին սեփականության իրավունքով պատկանող անշարժ գույքը խաբեությամբ անվանափոխվել է մի դեպքում՝ իր, մեկ այլ դեպքում՝ իր կողմից ղեկավարվող այլ անձանց անունով:
Մասնավորապես, իմ դեպքում անշարժ գույքը ձևակերպվել է սկզբում իր անվամբ, իսկ հետագայում գործած ապօրինությունը վերջնականապես մաքրելու, բարեխիղճ ձեռքբերման իմիտացիա ստեղծելու նկատառումով՝ անվանափոխել է իր բարեկամի՝ Բադալ Պողոսյանի անվամբ: Մեկ այլ դեպքում, որպես բարեխիղճ ձեռքբերող է հանդիսացել Արտավազդ Այվազյանը, որը, ի դեպ, հանդիսանում Երիցյանի և Բադալ Պողոսյանի շահերի ներկայացուցիչը վերը հիշատակված դատական գործով:
Նշեմ նաև, որ նույն գործելաոճով ձեռք են բերվել նաև Նար-Դոսի, Աբովյան փողոցի, Ազատության պողոտայի, Նորք-Մարաշի և այլ հասցեներում գտնվող սեփականություններ, որոնք գրանցվել են մի դեպքում՝ «Կոնվերս Բանկի» աշխատակից Վարդան Գինոսյանի, իսկ բազմաթիվ այլ դեպքերում՝ Երիցյանի սանիկ Վահե Վարդանյանի, ինչպես նաև՝ Վահե Վարդանյանի քեռու՝ ոմն Գագոյի անուններով: Այս ցուցակը շարունակելի է:
Ապավինում եմ ոչ միայն Աստծուն, այլև հանրության օգնությանը, որպեսզի մերօրյա կորեյկոները չբազմանան, ստանան իրենց արժանի պատիժը և, վստահ եմ, որ ի վերջո արդարությունը կհաղթի:

Գայանե Բորիսի Թումասյան

Սկզբնաղբյուրը՝ http://168.am/2014/01/22/320756.html

Վերջերս Երևանում կայացած մամլո ասուլիսի ժամանակ ռուս գործարար Ալեքսեյ Կորեպանովը մեղադրել էր Հայաստանի նախկին գլխավոր դատախազի որդուն՝ Վիկտոր Տեր-Հովսեփյանին խարդախության մեջ: Գործարարի խոսքերով՝ մի քանի տարի առաջ Տեր-Հովսեփյանը հրավիրել է Կորեպանովին Հայաստանում շինարարական գործունեւոթյամբ զբաղվելու, սակայն յուրացրել է Կորեպանովի կողմից կատարած ներդրումների զգալի մասը, որի ընդհանուր չափը հասնում է մոտ 5մլն դոլլարի:
Տուժողի խոսքերի համաձայն, Հայաստանում իր գործունեության 7 տարիների ընթացքում նա աշխատավարձ է վճարել ավելի քան 90.000$-ի չափով, ըստ օրենքի պահանջի վճարել է բոլոր հարկերը (ավելի քան 240 հազար դոլար), մոտ 84.000$ տրամադրել է բարեգործությանը (ներկայում պատրաստվում է բարեգործական նոր ծրագրեր ֆինանսավորել) և այլ բարի գործերի, դատական ծախսերի համար վճարել է մոտ 57.000$ (ևս 77.731.00$ դեռ անհրաժեշտ է վճարել), սակայն որևէ եկամուտ դեռ չի ստացել, իսկ նախկին գլխավոր դատախազի որդին դատարանի միջոցով իրենից ևս 900,000$ է պահանջում:
Տես նաև՝ http://times.am/?l=am&p=15758
յժմ Ալեքսեյ Կորեպանովի գործը շարունակվում է քննվել Հայաստանի դատական համակարգի տարբեր ատյաններում: Times.am-ի թղթակցի հետ զրույցում ռուս գործարարը վստահեցրել է, որ պատրաստվում է շարունակել պայքարը մինչև հաղթական ավարտ, նույնիսկ եթե դրա համար անհրաժեշտ լինի դիմեl Մարդու իրավունքների Եվրոպական դատարան:
«Ցավոք, Հայաստանում ինձ դեռ չի հաջողվում արդարության հասնել, քանի որ այս երկրի Վճռաբեկ դատարանի նախագահ Արման Մկրտումյանը հովանավորում է իմ հակառակորդին: Ես փորձել եմ ներգրավել լայն հասարակության ուշադրությունն այս դեպքի շուրջ, և նույնիսկ բաց նամակով դիմել եմ պարոն Մկրտումյանին: Սակայն նա անհրաժեշտ չհամարեց պատասխանել իմ հարցերին: Այդպիսին են իր բարքերը: Փողն ամեն ինչից կարևոր է: Անձնական համբավը և արդարություն Մկրտումյանին իսպառ չեն հետաքրքրում», – ասում է Կորեպանովը՝ պատասխանելով նաև մեր մյուս հարցին.
Դուք ասացիք, որ նպատակ ունեք դիմել միջազգային դատական ատյաններին: Գտնում եք, որ Հայաստանում այլևս հնարավո՞ր չէ արդարադատության հասնել:
Երևանում մենք լավ փաստաբաններ ունենք: Նրանք անում են հնարավորը՝ իմ և բոլոր այն մարդկանց շահերը պաշտպանելու համար, ովքեր տուժել են Տեր-Հովսեփյանների ընտանիքի խարդախություններից: Սակայն եթե բոլոր հնարավորությունները սպառվեն, իսկ ըստ էության ամեն ինչ հենց դրան է գնում, ապա ես կգնամ այդ ուղով: Անցյալ տարի հայկական դատարանների ինքնակամ որոշումների պատճառով Եվրոպական դատարանի որոշմամբ Հայաստանը ստիպված էր քաղաքացիներին վճարել մոտ 5 մլն եվրո փոխհատուցում: Բնականաբար, այդ գումարները վճարվելու են ոչ Մկրտումյանի գրպանից կամ մեկ այլ դատավորի: Եվ ստացվում է, որ ինչ-որ չինովնիկների պատճառով տուժում են պետական բյուջեն և Հայաստանի բնակչությունը: Եվ ես չեի ցանկանա, որ իմ կորուստները նունպես փոխհատուցվեին այս երկրի քաղաքացիների հաշվին:
Սկզբնաղբյուրը` http://times.am/?p=18598&l=am